ورودی نقش مهم و حساسی دارد و این فضا ، چه در بنا و چه در شهر ، می تواند به عنوان بستری برای یک
تجربه مطبوع انسانی عمل کند و بنابراین ورود و خروج را آگاهانه نماید . دوگانگی موجود بین داخل و خارج
از طریق این فضا که آن را آستانه می نامند با استفاده از ابزار واسطه ای تبدیل به فضایی با معنی و هدفمند شده و به ایجاد حس هویت می انجامد. در برخی موارد ورود از یک فضا به فضایی دیگر روشن و مشخص است و به ساده ترین شکل از طریق رسوخ از یک سطح عمودی می تواند صورت گیرد . از سوی دیگر در یک مقیاس بزرگتر شهری ، غالباً ورود از یک فضا به فضای دیگر همراه با بروز تدریجی تمایزات بین دو فضای مختلف ، اغلب به صورت تدریجی و مستلزم عبور از یک یا چند فضای واسط است . در محیط های طبیعی نیز به دلیل تغییر تدریجی ساختار محیط طبیعی ، مرحله خروج از یک فضا و ورود به فضای دیگر اغلب تدریجی است ، البته در معماری و به ویژه معماری سنتی ایران نیز غالباً ورود از محیط خارجی بنا به درون آن از طریق عبور از یک سلسله فضاهای مرتبط بهم ، که مجموعاً فضای ورودی را تشکیل می دهند، صورت میگیرد .
